原文注音:伤仲永——王安石〔宋代〕[拼音版]

2024年4月1日发(作者：颜义泉)

《伤仲永》

wánɡānshíshānɡzhònɡyǒnɡ王安石〔宋代〕

sònɡdài

金溪民方仲永，世隶耕。仲永生五年，未尝识书具，忽啼求之。父异焉，借旁近与之，即书诗四句，并自为其名。其诗以养父母、收族为意，传一乡秀才观之。自是指物作诗立就，其文理皆有可观者。邑人奇之，稍稍宾客其父，或以钱币乞之。父利其然也，日扳仲永环谒于邑人，不使学。

余闻之也久。明道中，从先人还家，于舅家见之，十二三矣。令作诗，不能称前时之闻。又七年，还自扬州，复到舅家问焉。曰：“泯然众人矣。”

wánɡzǐyuēfùdàojiùjiāwènyānyuēmǐnránzhònɡrényǐèrsānyǐlìnɡzuòshībùnénɡchènqiánshízhīwényòuqīniánhuánzìyánɡzhōuyúwénzhīyějiǔmínɡdàozhōnɡcónɡxiānrénhuánjiāyújiùjiājiànzhīshíyǐqiánbìqǐzhīfùlìqírányěrìbānzhònɡyǒnɡhuányèyúyìrénbùshǐxuéshīlìjiùqíwénlǐjiēyǒukěɡuānzhěyìrénqízhīshāoshāobīnkèqífùhuòqíshīyǐyǎnɡfùmǔshōuzúwéiyìchuányìxiānɡxiùcáiɡuānzhīzìshìzhǐwùzuòhūtíqiúzhīfùyìyānjièpánɡjìnyǔzhījíshūshīsìjùbìnɡzìwéiqímínɡjīnxīmínfānɡzhònɡyǒnɡshìlìɡēnɡzhònɡyǒnɡshēnɡwǔniánwèichánɡshíshūjù王子曰：仲永之通悟，受之天也。其受之天也，贤于zúzhīwéizhònɡrénzéqíshòuyúrénzhěbúzhìyěbǐqíshòuzhīzhònɡyǒnɡzhītōnɡwùshòuzhītiānyěqíshòuzhītiānyěxiányú材人远矣。卒之为众人，则其受于人者不至也。彼其受之cáirényuǎnyǐ

天也，如此其贤也，不受之人，且为众人；今夫不受之天，固众人，又不受之人，得为众人而已耶？

——完

ɡùzhònɡrényòubúshòuzhīréndéwéizhònɡrénéryǐyétiānyěrúcǐqíxiányěbúshòuzhīrénqiěwéizhònɡrénjīnfúbúshòuzhītiān