《蜀道难》李白.拼音版

2024年1月12日发(作者：喻传鉴)

shǔdàonán蜀道难

tánɡlǐbái【唐】李白

yīyùwēihūɡāozāi噫吁嚱，危乎高哉！

shǔdàozhīnánnányúshànɡqīnɡtiāncáncónɡjíyúfúkāiɡuó蜀道之难，难于上青天！蚕丛及鱼凫，开国hémánɡráněrláisìwànbāqiānsuìbùyǔqínsàitōnɡrényān何茫然！尔来四万八千岁，不与秦塞通人烟。xīdānɡtàibáiyǒuniǎodàokěyǐhénɡjuééméidiāndìbēnɡshān西当太白有鸟道，可以横绝峨眉巅。地崩山cuīzhuànɡshìsǐránhòutiāntīshízhànxiānɡɡōuliánshànɡyǒuliù摧壮士死，然后天梯石栈相钩连,上有六lónɡhuírìzhīɡāobiāoxiàyǒuchōnɡbōnìzhézhīhuíchuānhuánɡhè龙回日之高标,下有冲波逆折之回川。黄鹤zhīfēishànɡbùdéɡuòyuánnáoyùdùchóupānyuánqīnɡníhépán之飞尚不得过，猿猱欲度愁攀援。青泥何盘pánbǎibùjiǔzhéyínɡyánluánméncānlìjǐnɡyǎnɡxiéxīyǐ盘，百步九折萦岩峦。扪参历井仰胁息，以shǒufǔyīnɡzuòchánɡtàn手抚膺坐长叹。

wènjūnxīyóuhéshíháiwèitúyánbùkěpāndànjiànbēi问君西游何时还？畏途巉岩不可攀。但见悲niǎohàoɡǔmùxiónɡfēicícónɡràolínjiānyòuwénzǐɡuītíyè鸟号古木，雄飞雌从绕林间。又闻子规啼夜yuèchóukōnɡshānshǔdàozhīnánnányúshànɡqīnɡtiānshǐrén月，愁空山。蜀道之难，难于上青天，使人

tīnɡcǐdiāozhūyánliánfēnɡqùtiānbùyínɡchǐkūsōnɡdǎoɡuàyǐ听此凋朱颜！连峰去天不盈尺，枯松倒挂倚juébìfēituānpùliúzhēnɡxuānzhuīcáiyázhuǎnshíwànhèléi绝壁。飞湍瀑流争喧豗，砯崖转石万壑雷。qíxiǎnyěrúcǐjiēěryuǎndàozhīrénhúwéihūláizāijiàn其险也如此，嗟尔远道之人胡为乎来哉！剑ɡézhēnɡrónɡércuīwéiyìfūdānɡɡuānwànfūmòkāisuǒshǒu阁峥嵘而崔嵬，一夫当关，万夫莫开。所守huòfěiqīnhuàwéilánɡyǔcháicháobìměnɡhǔxībìzhǎnɡshé或匪亲，化为狼与豺。朝避猛虎，夕避长蛇，móyáshǔnxuèshārénrúmájǐnchénɡsuīyúnlèbùrúzǎo磨牙吮血，杀人如麻。锦城虽云乐，不如早háijiāshǔdàozhīnánnányúshànɡqīnɡtiāncèshēnxīwànɡzhǎnɡ还家。蜀道之难，难于上青天，侧身西望长zījiē咨嗟！

【作者简介】

李白（701年－762年） ，字太白，号青莲居士，又号“谪仙人”，唐代伟大的浪漫主义诗人，被后人誉为“诗仙”，与杜甫并称为“李杜”，为了与另两位诗人李商隐与杜牧即“小李杜”区别，杜甫与李白又合称“大李杜”。据《新唐书》记载，李白为兴圣皇帝（凉武昭王李暠）九世孙，与李唐诸王同宗。其人爽朗大方，爱饮酒作诗，喜交友。李白深受黄老列庄思想影响，有《李太白集》传世，诗作中多以醉时

写的，代表作有《望庐山瀑布》《行路难》《蜀道难》《将进酒》《明堂赋》《早发白帝城》等多首。